نور دیده

مادر، بیشتر از سه ماه است که قدم روی دل من گذاشته‌ای (با هر دو معنی عام و خاصش). از مسافرت دو نفره‌مان بگیر تا همین سرماخوردگی این چند روز اخیر. دیگر کم‌کم منتظر تکان‌ها و لگدهایت هستم. آخر در تنهایی و سکوت و تاریکی چه کار می کنی؟ البته من از آن دسته آدمهایی هستم که می گویند بی‌خبری خوش خبری است، اما فقط می خواستم بگویم دنیا خیلی پیشرفت کرده، ایمیلی، اس‌ام‌اسی...و یاحداقل لگد و تکانی...

امروز به وبلاگ ابزار نمایش وضعیت آب و هوا را اضافه کردم. نه اینکه خیلی برایم مهم باشد که امروز آفتابی است یا ابری. فقط برای اینکه یادم یاشد و یادت باشد که باید روز ابری باشد و همین طور روز آفتابی. هر کدام که نباشند دنیا چیزی کم دارد.

حالا دو قلب دارم اما هر کدام را که بدهم جانم می رود.   ...

یا ضامن آهو، ضامن آهوی کوچک من هم می شوی؟!

دیشب می خواستم برای بابا عطا نوشته ای را که در سایتی خوانده بودم تعریف کنم. نوشته ای زیبا و پر از احساس. اما نشد به نیمه داستان که رسیدم بغض کردم. نه اینکه ناراحت باشم نه... بدجور من را دل نازک کرده‌ای مادر...

قبلاً فکر می کردم 9 ماه بارداری خیلی زیاد است. اما حالا فکر می کنم مثل پریدن از روی یک دره می ماند، خوب که خیز برداری راحت تر می پری!

می‌دانم که یک روز از من می پرسی بچه ها از کجا می آیند؟ و من آن روز به تو خواهم گفت که از آرزوی پدر و مادرهایشان. درست مثل خود تو که اولین آرزوی ما بودی و انگار خدا می دانست که دل شیشه‌ای مادرت طاقت دو بار آرزو کردن را ندارد.

مادر، از تو چه پنهان بعضی وقت ها خیلی می ترسم. از همه چیز. یک دنیا فکرهای بدِ نگو... اما تو نترس مادر .... هو الذی یصورکم فی الارحام هو الذی یصورکم فی الارحام ....

همه می‌گفتند روزهای سختت شروع خواهد شد. نه این که خسته نباشم نه اینکه تمام استخوانهایم درد نکند نه اینکه حالت ...( به قول خودم تحمل) نداشته باشم. نه اینکه دلم نخواهد تمام روز را بخوابم ... اما بازهم خدا را شکر هنوز سرحالم. هنوز هم سرکار می روم، کسی هم از این راز کوچک خبر ندارد. روزهای سخت اما شیرین... خدایا شکرت.   دوشنبه 27 آذر 91

هر کودکی با اين پيام به دنيا می آيد که خدا هنوز از انسان نا اميد نيست. (تاگور)   مادر، نترس دنیا آنقدرها هم جای بدی نیست.